1e Thuisbevalling

Deze week ben ik voor het eerst bij een thuisbevalling aanwezig geweest. De patiënte was een Roemeense vrouw, 27 jaar, G1P0, 39+6 weken zwanger. Ze woonde in een klein appartementje samen met haar man en broer en had een badbevalling gepland. De begeleiding verliep in het Engels, dus heb ik hier een groot aandeel in kunnen hebben.
Mevrouw had gedurende de dag al een paar keer gebeld met de verloskundige, maar gaf rond 20u aan dat ze moest braken en het niet meer volhield. Ze had zelf gevoeld en dacht dat ze geen ontsluiting had. We kwamen daar aan en toen bleek dat er geen handschoenen in de koffer zaten. Mijn begeleidster is toen terug gereden naar het ziekenhuis en ik heb ondertussen de weeën geobserveerd en ieder kwartier met de doptone naar de hartslag geluisterd. Mw was heel kalm, ze had een hypnobirth muziekje op de achtergrond op staan en zat op de bal. Ze ving de weeën heel goed op en de hartslag van de baby was goed.
Toen Sanne terug was, hebben we mw onderzocht. Er was een puilende vochtblaas te voelen, 8 cm ontsluiting, caput op -1. Een hele goede vooruitgang dus. Omdat mw in bad wilde bevallen, zijn haar man en Sanne toen met de voorbereidingen daarvoor begonnen in de woonkamer, terwijl ik bij mw bleef in de slaapkamer en haar gecoacht heb. Vlak voor ze in bad zou gaan, heb ik haar naar het toilet begeleidt. Toen ze van het toilet af kwam dacht ze dat haar vliezen gebroken waren. Ik vroeg welke kleur het vruchtwater had, ze had het toilet al doorgespoeld, maar dacht dat het misschien wat groen was. Daarna hebben we haar meteen weer onderzocht, maar het vruchtwater was gelukkig helder en het hoofdje was nu op +1, 9 cm ontsluiting. We hebben mw in het bad geholpen, waar ze voorover gebogen in ging zitten. Het luisteren met de doptone was lastig, omdat deze niet nat mocht worden. we hebben het geprobeerd met handschoenen eromheen, maar het ging niet makkelijk. Omdat er bij de uitdrijving na ieder wee geluisterd moest worden. vroegen we mw vanaf het moment dat ze persdrang kreeg, om te draaien, zodat we er beter bij konden. Ongeveer een kwartier later merkten we dat mw begon mee te persen. Sanne zei toen dat we nog even konden wachten, kijken of het echt doorzetten. Na de derde perswee wilden we haar laten draaien en luisteren, maar aan het einde van de wee ging mw met haar hand naar beneden en zei ze: “the head is out”. We dachten, ze voelt de bovenkant van het hoofdje, maar ze draaide om en het hoofdje was inderdaad al geboren. Daarna duurde het denk ik wel 5 minuten voordat er weer een wee kwam, terwijl daarvoor de weeën om de 90 seconden kwamen. Dat was wel even een eng moment, dat hoofdje onder water, en het duurt maar en duurt maar. Maar gelukkig kwam er toen een wee en werd het lijfje geboren. Wel was het kindje enigszins slap en kleurde niet zo snel roze. Daarom hebben we toen meteen moeder en kind uit het bad laten komen, we hadden de bank opgedekt zodat ze daar kon komen liggen en de placenta geboren kon worden. Toen konden we de baby ook beter stimuleren en begon ze te huilen en kleurde ze op. 10 minuten later was ze al aan het zoeken naar de borst.
Creatief en flexibel zijn is naar mijn mening heel belangrijk in de thuissituatie. Dit heb ik al geleerd tijdens mijn werk in de thuiszorg, maar dit is door deze ervaring ook nog eens benadrukt. Je hebt niet zo makkelijk alles bij de hand als in het ziekenhuis en het werk is wat minder ergonomisch. Omdat ik vanuit België een meer gemedicaliseerd proces gewend ben, was t wel even wennen, maar ook leuk en spannend. Op naar de volgende…